آیا تا به حال با چنین موقعیتی مواجه شده‌اید؟ کودکی را تصور کنید که با دیدن کارتون‌ها یا شنیدن کتاب قصه‌ها، خودش را به جای شخصیت‌های داستان می‌گذارد و احساس آن‌ها در وجودش جاری می‌شود و شروع به گریه کردن می‌کند. به نظر می‌رسد سطح همدلی این کودک بالاست که می‌تواند خودش را به جای دیگران بگذارد. اما آیا این موقعیت در کودکان طبیعی و مطلوب است؟
درباره همدلی کردن با کودک خود چه تجربه‌ای دارید؟ آیا توان همدلی کردن یکی از ارزش‌های خانوادگی شما برای فرزندتان است؟ در این قسمت از پادکست تخصصی تربیت کودک که هر هفته در کودکت منتشر می‌شود، سرکارخانم سوده شبیری، تسهیلگر دوره‌های والدین در این باره در پادکست زیر توضیحات ارزشمندی را ارائه کرده اند:
فرزند شما چقدر توان همدلی کردن دارد؟ و اگر در چنین موقعیتی قرار بگیرید چه خواهید کرد؟ نظرات خود را با کودکت به اشتراک بگذارید.
سلام
به نظر من همدلی نیست بلکه کودک موقعیت خودش را با آن موقعیت یکی می بیند یعنی مشکلی دارد که نیاز به بررسی دارد . هیچوقت کودک و به طور کلی انسان سالم از همدلی به گریه نمی افتد و به گریه نمی افتد مگر دردی مشابه یا کلا دردی احساس کند