شدت بیماری اوتیسم به طور گسترده‌ای متفاوت است. علائم و نشانه‌های آن در طیف وسیعی از ترکیبات ( خفیف تا شدید) نمایان می‌شود. اکثر کودکان مبتلا به این نوع اختلال عصبی . که معمولا تا سه سال اول زندگی بیماری آنها قابل تشخیص است . دارای علائم مشابهی مانند مشکل در صحبت کردن، تعامل با دیگران، تبادل احساسات و یادگیری هستند. به کمک تلاش‌های خستگی‌ناپذیر والدین و حامیان این بیماری، سطح آگاهی عمومی از سال ۱۹۴۳ (زمان شناسایی بیماری اوتیسم) افزایش زیادی پیدا کرده است. کنفرانس‌های بسیاری در این زمینه برگزار می‌شود. موسسه‌های سلامت و پزشکی سالیانه مبالغ زیادی صرف مطالعه روی این بیماری می‌کنند. محققان بیشماری به دنبال جست و جوی علل و راه‌های درمان این بیماری هستند.
دکتر Alice Kau متخصص اوتیسم در موسسه‌ی National Institutes of Health می‌گوید:
هنوز بسیاری از سوالات درباره‌ی این بیماری، بدون پاسخ مانده است. پیشرفت‌های زیادی برای شناسایی بهتر این اختلال ناشناخته انجام شده است.
در سال ۲۰۰۲ بودجه‌ای نزدیک به ۷۴ میلیون دلار صرف تحقیقات مربوط به اوتیسم شده است. در سال ۱۹۹۷ این مبلغ حدود ۲۲ میلیون دلار بود. شش حقیقیت وجود دارد که خانواده‌ها باید درباره‌ی بیماری اوتیسم بدانند.
۱. نرخ ابتلا به اوتیسم در حال افزایش است
بر اساس تحقیقات مرکز کنترل و پیشگیری بیماری‌ها، اوتیسم از سال ۱۹۸۰ تا کنون، ده برابر بیشتر در آمریکا شیوع پیدا کرده است. از هر ۶۸ کودک، یک نفر در آمریکا مبتلا به اوتیسم با درجات مختلفی هستند. در کالیفرنیا تعداد مبتلایان به اوتیسمی که تحت پوشش برنامه‌های خدمات اجتماعی در فاصله‌ی سالهای ۱۹۹۸ تا ۲۰۰۲ بوده‌اند، دو برابر شده است. این مقادیر از آمار مربوط به سرطان کودکان، دیابت نوجوانان و سندرم داون پیشی گرفته است. تعریف اختلال اوتیسم در طی سالهای گذشته دچار تغییراتی شده است و این بیماری طیف وسیعی از اختلالات مربوط به ارتباطات و تعاملات اجتماعی را شامل می‌شود.
۲. مبتلایان زود‌تر تشخیص داده می‌شوند
آزمایشات پزشکی خاصی برای تشخیص بیماری اوتیسم وجود ندارد. بنابراین پزشکان روی علائم رفتاری این بیماری بیشتر تمرکز می‌کنند. در گذشته متخصصان تا زمانی که نشانه‌های بیماری آشکار نمی‌شد، تمایلی به بر‌چسب‌گذاری روی یک کودک اوتیستیک نداشتند. Amy Wetherby مدیر مرکز اوتیسم و اختلالات مشابه در ایالت فلوریدا گفت:
سن تشخیص کودکان مبتلا به اوتیسم به ۳ سال و نیم کاهش پیدا کرده است؛ در حالی که در گذشته، اوتیسم کودکان تا سنین بالاتر هم تشخیص داده نمی‌شد.
یکی از دلایل تشخیص زودهنگام این بیماری، بیشتر شدن اطلاعات و آگاهی متخصصان و پزشکان درباره‌ی این بیماری است. متخصصان در حال حاضر مهارت بیشتری در تشخیص مشکلات مربوط به صحبت کردن یا اشاره کردن این کودکان پیدا کرده‌اند. دکتر Rebecca Landa محقق اوتیسم در موسسه Baltimore’s Kennedy Krieger می‌گوید:
اکثر کودکان مبتلا به اوتیسم بعضی از نشانه‌های مربوط به این اختلال رشدی را در سالهای ابتدای تولد خود نشان می‌دهند.
۳. بیماری اوتیسم یک اختلال ژنتیکی است
مقاله مرتبط: نقش تحلیل رفتار کاربردی در بهبود رفتارهای اجتماعی در افراد مبتلا به اوتیسم
در حال حاضر مشخص شده که ژن‌ها علت اصلی بیماری اوتیسم هستند. پنج تا ده درصد احتمال بیشتری وجود دارد که والدین یک کودک مبتلا به اوتیسم، در آینده دارای فرزندانی اوتیستیک شوند. در مورد دوقلو‌های همسان، این احتمال ۶۰ درصد است. با وجود اینکه افراد مبتلا به اوتیسم، عمدتا بچه‌دار نمی‌شوند، محققان ارتباط نزدیکی بین اوتیسم (علائم خفیف تا شدید) والدین و فرزندان پیدا کرده‌اند. اوتیسم، نتیجه‌ی تقابل بین ژنی (گروهی از ژن‌ها) است. گروهی از ژن‌ها (۳ تا ۲۰ عدد) در این زمینه دخالت دارند. به همین دلیل علائم و شدت این اختلال، تا اندازه‌ی زیادی متفاوت است. این ژن‌ها ممکن است باعث رشد غیر عادی مغز جنین در رحم مادر شود یا آن را مستعد پذیرش محرک‌های ناشناخته‌ای کند. دکتر Catherine Lord مدیر مرکز اوتیسم و اختلالات ارتباطی در دانشگاه میشیگان می‌گوید:
ترکیبی از عوامل محیطی و ژنتیکی در این بیماری دخیل هستند. البته ژن‌های مرتبط با اوتیسم هنوز مشخص نشده‌اند، اما تحقیقات در این رابطه ادامه دارد.
۴. ارتباطی بین واکسن و اوتیسم وجود ندارد
اختلاف‌نظر‌های زیادی درباره‌ی ارتباط بین واکسن و نرخ‌های افزایش اوتیسم وجود دارد. برخی از والدین کودکانی که بعد از تزریق واکسن MMR (واکسن سه گانه سرخک/ سرخجه و اوریون)، علائم اوتیسم در کودکانشان ظاهر شده بود، واکسن‌ها را عامل ابتلا به این بیماری می‌دانستند. اما تحقیقات، هیچ ارتباطی بین این دو نشان نداده است. در یک مورد کوچک، یک تحقیق منتشر شده در مجله‌ی بریتانیایی در سال ۱۹۹۸ ارتباطی را بین واکسن و اختلال اوتیسم نشان داده بود که در سال ۲۰۰۴ ده نفر از سیزده مولف آن، یافته‌های این مطالعه را رد کرده‌اند. این مطالعه توسط دکتر ویکفیلد انجام شده بود. این آزمایش روی نمونه‌ی کوچکی (یعنی ۱۲ نفر) انجام شده بود. از ۱۲ کودک، هشت نفر آن مبتلا به اوتیسم بودند. در ابتدای سال ۲۰۱۰ همان مجله‌ی انگلیسی (The Lancet) نتایج آن تحقیق را رد کرد. همچنین مجله‌ی بریتانیایی British Medical Journal اعلام کرد که دکتر ویکفیلد داده‌های جعلی را با هدف تبلیغات علیه واکسن MMR منتشر کرده است. معمولا واکسن سرخک در حدود سنین ۱۲ تا ۱۵ ماهگی تزریق می‌شود و ممکن است اولین نشانه‌های اوتیسم در همین دوران نمایان می‌شود؛ به همین دلیل ارتباط ظاهری بین این دو، کاملا تصادفی است. البته در مورد مسمویت با جیوه و ارتباط آن با اوتیسم نگرانی‌هایی وجود داشت. از سال ۱۹۳۰ یک نگاه‌دارنده به نام تیمروسال (Thimerosal) حاوی مقادیری از جیوه، در واکسن MMR استفاده شده است. اگر چه جیوه به مغز کودکان و نوجوانان آسیب می‌رسند؛ ولی به گفته‌ی متخصصان واکسن، این مقدار جیوه تاثیر چندانی در ایجاد آسیب‌های عصبی ندارد. از سال ۱۹۹۹ تولید‌کنندگان واکسن کودکان تمایل خودشان را به استفاده از نگاه‌دارنده‌ی تیمروسال از دست داده‌اند و تا پایان سال ۲۰۰۱ هیچکدام از واکسن‌ها دیگر حاوی این ماده نبوده‌اند.
۵. بزرگی اندازه‌ی سر، یک نشانه مهم است
یک تحقیق در مجله‌ی انجمن پزشکی آمریکا نشان داده است که مغز کودکان مبتلا به اوتیسم از همان اوایل کودکی به گونه‌ی متفاوتی رشد می‌کند. اکثر کودکانی که بعد‌ها بیماری اوتیسم در آنها تشخیص داده شد، در ابتدای تولد اندازه‌ی سرشان کوچک بود؛ اما به مرور و در حدود سن ۶ تا ۱۴ ماهگی، مغز و سر آنها بیش از اندازه‌ی طبیعی، بزرگ شده است. متخصصان اطفال معمولا اندازه‌ی سر کودکان را اندازه‌گیری نمی‌کنند. بهتر است از آنها تقاضا کنید. در صورتی که اندازه‌ی سر کودک بیش از حد معمول بود، نگران نشوید. دکتر Akshoomoff می‌گوید:
اندازه‌ی سر و بزرگی آن لزوما به معنای ابتلای کودک به بیماری اوتیسم نیست؛ باید اختلالات گفتاری و رفتاری او هم بررسی شود.
۶. درمان اولیه، مهم است
بیماری اوتیسم درمان قطعی ندارد؛ اما درمان موثر به کودک کمک می‌کند تا طیف وسیعی از مهارت‌ها را شامل ارتباط چشمی، در آغوش گرفتن و تعامل با دیگران را یاد بگیرد. یک گروه از متخصصان National Academy of Sciences در سال ۲۰۱۱ توصیه کرده‌اند که در صورت شک به وجود اختلال اوتیسم در کودک، حتما باید ۲۵ ساعت در هفته تحت درمان قرار بگیرد. از آنجایی که کودکان مبتلا به بیماری اوتیسم دارای توانایی‌ها و رفتار‌ها متفاوتی هستند، درمان موثر با در نظر گرفتن مشکلات این کودکان، از طریق بازی به رشد سالم مهارت‌ها کمک می‌کند. دکتر Lord در این مورد می‌گوید:
مداخلات درمانی انواع مختلفی دارد؛ این درمان‌ها شامل فرستادن بچه به مهد کودک به طور روزانه و منظم و تمرین‌های ویژه و بلند‌مدت والدین با کودک مبتلا به اوتیسم تا درمان‌های مستقیم توسط متخصصان و مربیان آموزش دیده می‌شود.
هنوز ابهامات و رمز و راز‌های زیادی درباره‌ی اوتیسم وجود دارد. محققان هر روز گره از معمای جدیدی باز می‌کنند؛ اما هنوز درمان قطعی برای بیماری اوتیسم پیدا نکرده‌اند. البته عده‌ای از دانشمندان می‌گویند که شاید روزی بتوانند از طریق درمان‌های ژنتیکی، حتی قبل از تولد کودک، این اختلال را درمان کنند. تا آن زمان، بهترین راه حل برای بهبود کودکت، تشخیص زودهنگام و درمان اولیه است.
