تشخیص اوتیسم برای کودک شما می‌تواند یک رویداد در حال تغییر هم برای شما و تمام خانواده شما باشد. اما شما در این مورد تنها نیستید. در این مقاله نکات قابل بحثی وجود دارد که برگرفته از گفته‌های آدام سافرین، مشاور آموزشی است و در ادامه بیشتر به آنها می‌پردازیم. برآورد شده است که در ایالات متحده آمریکا، ۱ کودک در هر ۶۸ کودک مبتلا به اوتیسم است و بیش از ۳ میلیون نفر در مجموع این تشخیص را دریافت کرده‌اند. ما در این مبحث نکاتی را مطرح می‌کنیم که به کودکان مبتلا به اوتیسم کمک می کند تا بهتر زندگی کنند.
۱ . بعد از تشخیص اوتیسم کودک ابتدا یک نفس عمیق بکشید
بیشتر بخوانید: علائم اولیه اوتیسم از نوزادی تا ۳ سالگی
تشخیص اوتیسم این موضوع را که کودک شما کیست یا چه کاری انجام می دهد تغییر نمی‌دهد. تحقیقات طی چند دهه گذشته پیشرفت کرده‌اند و ایده‌ها و استراتژی‌های جدید درمان در کالج‌ها و موسسات تحقیقاتی در سراسر کشور مورد مطالعه قرار گرفته است. محققان برنامه‌های مؤثری را برای کمک به کودکان مبتلا به اوتیسم طراحی کرده‌اند که به آنها کمک می کند تا ارتباطات، مهارت‌های اجتماعی، تحصیلی، مهارت‌های حرکتی و آموزش حرفه‌ای را رشد داده و بتوانند زندگی طولانی، سالم و سازنده ای داشته باشند. همه اینها با شما شروع می‌شود و هرچه زودتر شروع شود بهتر است.
۲ . آماده شدن برای مداخله زود هنگام
در حالی که یک دوره بحرانی در رشد کودک از سن ۰ تا ۳ سال وجود دارد، شما باید از روش‌های مختلفی برای تشخیص اوتیسم کودکتان استفاده کنید. هیچ درمان قطعی برای اوتیسم وجود ندارد اما درمان‌هایی وجود دارند که می توانند مهارت‌های بنیادی را برای کودک شما ایجاد کنند تا به رشد و تکامل برسد. اگرچه مداخله زودهنگام توصیه می‌شود اما برای تعیین این موضوع که آیا کودک شما واجد شرایط دریافت درمان خاص است یا خیر هیچ وقت دیر نیست. درمان‌های خاص عبارت است از: گفتاردرمانی، کار درمانی، فیزیوتراپی، درمان‌های اجتماعی یا رفتاری و …
۳. یاد بگیرید بدون گوش های خود گوش دهید
بیشتر بخوانید: ابتلا به اوتیسم در کودکان را چگونه تشخیص دهیم؟
یاد بگیرید بدون گوش‌های خود گوش دهید. داشتن تأخیر در رشد گفتار یا رفتارهای غیر کلامی به این معنا نیست که کودک شما ارتباط برقرار نمی‌کند. هر رفتاری که از ما سر می‌زند، حتی سکوت، نوعی ارتباط است. هرچه زودتر متوجه شوید که کودک شما چگونه ارتباط برقرار می‌کند، ارتباط با او و پاسخ دادن به زبان خودشان آسان‌تر خواهد بود. گفتار درمانی ممکن است بر روی برخی از جنبه‌ها تمرکز کند که شامل موارد زیر است:
- تلفظ (چطور با دهان خود صداها را ایجاد کنیم)
- ارتباط غیر کلامی (نمادها، زبان اشاره یا دستگاه های ارتباطی صدای خروجی)
- معاشرت اجتماعی (چطور از زبان برای تعامل با دیگران استفاده کنیم)
فقط به یاد داشته باشید: هر رفتاری که کودک شما انجام می‌دهد در واقع تلاشی برای این موضوع است که به شما چیزی را بگوید. پس حتما گوش دهید.
۴ . آشنا شدن با چیزهای ناخوشایند و چیزهای خوب
کودکان مبتلا به اوتیسم گاهی اوقات مسائل هماهنگی حرکتی دارند که باید مورد توجه قرار گیرند. دو نوع اصلی از مهارت‌های حرکتی وجود دارد: ناخوشایند و خوب.
مهارت‌های حرکتی ناخوشایند شامل حرکات بدنی بزرگ و عضلات است. فیزیوتراپی (PT) بر روی این مهارت‌ها کار می‌کند که شامل سینه خیز رفتن، راه رفتن، پریدن و بالا رفتن از پله‌ها می‌شود. از سوی دیگر، مهارت‌های حرکتی بسیار کوچک شامل حرکات ظریف مانند نوشتن، بستن زیپ یک ژاکت یا پوشیدن پیراهن است. بر اساس همین دلایل بهتر است کودک شما با یک کاردرمانگر کار کند.
این مهارت‌ها نیاز زیادی به مهارت‌های حرکتی و هماهنگی دست و چشم دارند و اغلب نیاز به تمرین اضافی دارند. تعدادی از حرکات پیچیده و استراتژی‌های برنامه ریزی حرکتی وجود دارد که به یادگیری هر فعالیت منتهی می‌شود و باید به منظور تسلط بیشتر به درستی آموزش داده شوند.
۵ . درک کنید که کودک شما حس متفاوتی را تجربه می کند
بیشتر بخوانید: گفتار درمانی چه نقشی در اوتیسم دارد؟
ممکن است کودکان مبتلا به اوتیسم را در در حالی که در صندلی‌های انطباق یا «تحریک» نشسته‌اند یا زمانی که مشغول حرکات تکراری مانند تکان دادن بدن یا تکان دادن بازوها و پاهای خود هستند را دیده باشید. این حرکات معمولا به دلیل افزایش نیازهای حسی است. این حرکات معمولا با عاداتی که افراد عادی دارند متفاوت نیست. مانند جویدن انتهای مداد یا ضربه زدن به پاهای خود.
این رفتارها به عنوان یک هدف درونی عمل می‌کنند. اما برای کودکان مبتلا به اوتیسم، حرکات تکراری ممکن است در موقعیت‌های خاص اختلال ایجاد کند. کار درمانی سعی دارد یک «رژیم غذایی» حسی ایجاد کند که کودک را به یک روش کنترل شده و اجتماعی مناسب هدایت می کند. اگر یک کودک برای آرام شدن نیاز به پرش به بالا و پایین دارد، کاردرمانگران فعالیت‌هایی را ایجاد می‌کنند که همان ورودی‌هایی را که پریدن فراهم می کند ایجاد می‌کند. این فعالیت‌ها می‌تواند شامل فشار پا و یا نشستن بر روی توپ‌های یوگا باشد.
۶ . در تجزیه تحلیل رفتار کاربردی شرکت کنید
تجزیه و تحلیل رفتاری کاربردی یا ABA، یکی از روش‌های تحقیق و به طور گسترده جزو قابل قبول ترین اشکال درمان رفتاری برای کودکان مبتلا به اوتیسم است. متخصصان ABA معتقدند که رفتار تابع یک محیط است و با دستکاری محیط اطراف یک کودک می‌توانیم ساختاری را برای کمک به یادگیری و ایجاد مهارت‌های جدید فراهم کنیم.
یکی دیگر از درمان‌های معمول برای مهارت های اجتماعی و رفتاری FloorTime است که شامل درمان مبتنی بر کودک و مبتنی بر بازی است. در واقع این روش نوعی درمان از طریق بازی است و درآن در قالب کارهایی که کودک دوست دارد (مانند بازی کردن) مهارت‌های اجتماعی دیگر به او آموزش داده می‌شود.
۷. از یاد گرفتن چیزهای جدید نترسید
بیشتر بخوانید: نقش تحلیل رفتار کاربردی در بهبود رفتارهای اجتماعی در افراد مبتلا به اوتیسم
اسب درمانی، گروه‌های مهارت‌های اجتماعی، آموزش شنا، موسیقی، هنر و … جزو برنامه هایی است که می‌تواند پیشنهاد شود اما ممکن است یک پایگاه تحقیقاتی قوی برای همه این برنامه‌ها وجود نداشته باشد. اما اگر کودک شما خوشحال و موفق باشد آن را ادامه دهید.
تفریح و اوقات فراغت ممکن است به همان اندازه برای رشد کودک بسیار مهم باشد اما نباید بیش از حد از کودک خود فاصله بگیرید. در مورد درمان‌های معجزه آسا احتیاط کنید. به هرگونه درمان‌های جدید از جمله درمان‌های پزشکی و مداخلات نگرش محتاطانه داشته باشید. اطمینان حاصل کنید قبل از تلاش برای انجام هر کار جدید، اول با پزشک خود صحبت کنید. به خصوص اگر این مورد شامل رژیم‌های سخت، داروهای خانگی، گیاهان و داروهای غیرمجاز شود.
به یاد داشته باشید که شما نمی‌توانید کودک خود را تغییر دهید اما خودتان می‌توانید تغییر کنید. پیدا کردن زمان تمرین در زمانی که کودک شما گرسنه و خسته نباشد، به شما کمک خواهد کرد تا صبر و حوصله بیشتری در انجام این کارها داشته باشید. هم چنین این موضوع را مد نظر قرار دهید: مواردی که می تواند برای شما مهم باشد ممکن است برای کودک شما مهم نباشد.
جدا از این موضوع که کودک شما تشخیص اوتیسم را دریافت می‌کند یا خیر، نسبت به او شفقت و مهربانی و همدلی نشان دهید. به کودکتان دوست داشتن و دوست داشته شدن را یاد بدهید. به یاد داشته باشید که تشخیص اوتیسم به آنها هویت نمی‌دهد و مشخص نخواهد کرد او چه کسی است.
