اوتیسم با عملکرد بالا یک تشخیص پزشکی رسمی نیست. این اصطلاح اغلب برای اشاره به افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم به کار می‌رود که خواندن، نوشتن، سخن گفتن و مدیریت مهارت‌های زندگی را بدون کمک زیاد انجام می‌دهند. اوتیسم نوعی اختلال رشدی عصبی است که با مشکلاتی در تعاملات اجتماعی و ارتباط مشخص می‌شود. علائم این اختلال از خفیف تا شدید است. به همین علت است که در حال حاضر اختلال اوتیسم با عنوان اختلال طیف اوتیسم ASD شناخته می‌شود.
آیا اوتیسم با عملکرد بالا از سندرم آسپرگر متفاوت است؟
بیشتر بخوانید: آیا آموزش زبان دوم به کودک مبتلا به اوتیسم مفید است؟
تا به الان طبق اصلاحات جاری در کتابچه راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM)، وضعیتی که به عنوان سندرم آسپرگر شناخته می‌شود به عنوان یک شرایط مشخص شناخته شده است. کودکان مبتلا به سندرم آسپرگر علائمی مشابه با اوتیسم دارند اما بدون تاخیر در استفاده از زبان، پیشرفت شناختی، رشد مهارت‌های خودآموز متناسب با سن، رفتار سازگارانه و کنجکاوی در مورد محیط. علائم آنها نیز اغلب خفیف است و کمتر احتمال دارد که بر زندگی روزانه آنها تاثیر بگذارد.
برخی از افراد هر دو شرایط را یکسان می‌دانند، هرچند اوتیسم با عملکرد بالا یک وضعیت به طور رسمی شناخته نشده است. وقتی که اوتیسم به اختلال طیف اوتیسم تبدیل شد، اختلالات دیگر رشدی عصبی از جمله سندرم آسپرگر از DSM-5 حذف شدند. در عوض اختلال اوتیسم در حال حاضر به شدت طبقه بندی شده و ممکن است با سایر اختلالات همراه باشد.
اوتیسم چه سطح هایی دارد؟
بیشتر بخوانید: تحلیل کاربردی رفتار ABA چه کاربردی در اوتیسم دارد؟
انجمن روان پزشکی آمریکا فهرستی از اختلالات و شرایط مشخص شده را نگهداری می‌کند. راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی برای کمک به پزشکان در تشخیص و مقایسه علائم اختلالات روانی مورد استفاده قرار می‌گیرد. جدیدترین نسخه DSM-5 در سال ۲۰۱۳ منتشر شد. این نسخه شامل تمام شرایط مرتبط با اوتیسم تحت یک اصطلاح با عنوان اختلالات طیف اوتیسم است. امروزه اختلالات طیف اوتیسم به سه سطح تقسیم می‌شود که نشان دهنده شدت این سطوح است:
سطح ۱
این سطح خفیف‌ترین سطح طیف اوتیسم است. کودکان یا نوجوانانی که در این سطح هستند معمولا علائم خفیف دارند که بیش از حد در کار، مدرسه یا روابط آنها اختلال ایجاد نمی‌کند. این همان چیزی است که اکثر مردم وقتی که از اصطلاحات اوتیسم یا سندرم آسپرگر استفاده می‌کنند به آن اشاره می‌کنند.
سطح ۲
کودکانی که در این سطح هستند نیازمند حمایت بیشتری از جمله گفتار درمانی یا آموزش مهارت‌های اجتماعی هستند.
سطح ۳
این سطح شدیدترین سطح این طیف است. کودکانی که در این سطح هستند نیاز به حمایت بیشتری دارند از جمله همکاری تمام وقت یا در برخی موارد درمان شدید.
سطوح اختلالات طیف اوتیسم چگونه تعیین می شود؟
بیشتر بخوانید: گفتار درمانی چه نقشی در اوتیسم دارد؟
هیچ آزمایش واحدی برای تعیین سطوح طیف اوتیسم وجود ندارد. در عوض یک دکتر یا روانشناس زمان زیادی را صرف صحبت کردن با کودکان و مشاهده رفتار آنها برای بدست آوردن ایده بهتر در مورد آنها می‌کند که شامل رشد کلامی و عاطفی، توانایی‌های اجتماعی و عاطفی، توانایی‌های ارتباطی غیر کلامی می‌شود.
آنها همچنین سعی می‌کنند به این کودکان برای ایجاد و حفظ روابط معنادار با دیگران کمک کنند. اختلالات طیف اوتیسم را می‌توان در اوایل ۱۸ ماهگی تشخیص داد. با این حال بسیاری از کودکان و حتی برخی از بزرگسالان ممکن است تا چندین سال بعد تشخیص داده نشوند. در عین حال هر چه تشخیص دیرتر داده شود درمان نیز به همان اندازه مشکل‌تر خواهد شد. اگر شما یا متخصص اطفال کودکتان فکر می کنید که ممکن است مبتلا به اختلال طیف اوتیسم باشد، بهتر است که در این زمینه یک ملاقات با متخصص داشته باشید.
سطوح مختلف چگونه درمان می شوند؟
بیشتر بخوانید: ۷ نکته تخصصی بعد از تشخیص اوتیسم در کودکان
درمان پیشنهاد شده استانداردی برای سطوح مختلف طیف اوتیسم وجود ندارد. درمان بستگی به علائم منحصر به فرد هر کودک دارد. کودکان مبتلا به سطوح مختلف طیف اوتیسم ممکن است نیاز به یک نوع درمان داشته باشند. اما کودکانی که سطح ۲ یا سطح ۳ طیف اوتیسم را دارند احتمالا نیاز به درمان طولانی مدت بیشتری نسبت به کودکان سطح ۱ طیف اوتیسم دارند. درمان‌های بالقوه ASD عبارتند از:
۱. گفتار درمانی: ASD می‌تواند انواع مسائل گفتاری را ایجاد کند. بعضی از کودکان مبتلا به ASD ممکن است به هیچ وجه قادر به صحبت کردن نباشند، در حالی که دیگران ممکن است در برقراری ارتباط با دیگران مشکلی داشته باشند. گفتار درمانی می تواند به حل مسائل گفتاری کمک کند.
۲. فیزیوتراپی: برخی از افراد مبتلا به ASD با مهارت‌های حرکتی مشکل دارند. این مهارت‌ها می‌تواند شامل پریدن، راه رفتن باشد. کودکان مبتلا به اختلال در انجام برخی از مهارت با مشکل مواجه شوند. فیزیوتراپی می‌تواند به تقویت عضلات و بهبود مهارت‌های حرکتی کمک کند.
۳. کار درمانی: کار درمانی می‌تواند به یادگیری نحوه استفاده از دست‌ها، پاها یا سایر قسمت‌های بدن کمک کند و این موضوغ باعث آسان تر شدن انجام کارهای روزانه شود.
۴. آموزش حسی: کودکان مبتلا به ASD اغلب به صداها، چراغ ها و تماس فیزیکی حساس هستند. آموزش حسی به این کودکان کمک می‌کند تا با محرک‌های ورودی حسی راحت تر مواجه شوند.
۵. تجزیه و تحلیل رفتار کاربردی: این تکنیکی است که رفتارهای مثبت را تشویق می‌کند. انواع مختلفی از تجزیه و تحلیل رفتاری کاربردی وجود دارد اما اکثر آنها از یک سیستم پاداش استفاده می‌کنند.
۶. دارو: اگرچه هیچ داروی طراحی شده‌ای برای درمان ASD وجود ندارد، اما انواع خاصی از داروها وجود دارند که می توانند به مدیریت علائم خاص مانند افسردگی یا انرژی بالا کمک کنند.
اگر شما هم در مورد اوتیسم تجربه یا دانشی دارید حتما از طریق وبسایت کودکت با ما در میان بگذارید تا کمک کنیم و دنیای بهتری برای کودکان و افراد مبتلا به اوتیسم بسازیم.
