بدخوابی کودک زمانی رخ می‌دهد که فرزند شما دچار مشکل به خواب رفتن می‌شود. این مشکلات همچنین می‌توانند شامل دوره‌های خواب کوتاه یا وقفه خواب نیز باشند. وقفه‌های شبانه مداوم می‌تواند منجر به تحریک کودک و خستگی والدین شود. زمانی که فرزند شما برای خوابیدن دچار مشکل می‌شود می‌تواند بر روی کل خانواده تأثیر منفی بگذارد. شما می‌توانید با یادگیری برخی از راهنمایی‌های آموزش به خواب به کودک، زمان خواب کودک را لذت‌بخش کرده و مشکلات آن را به حداقل برسانید.
پزشک شما ممکن است میانگین ساعات خواب موردنیاز کودکتان را به شما گوشزد کند. با این‌حال الگوی خواب هر کودکی با دیگری متفاوت است. به‌طور میانگین، نوزادان تا ۶ ماهگی نیازمند ۱۶ ساعت خواب هستند. برخی از کودکان تنها ۱۱ ساعت می‌خوابند و برخی دیگر نیز تا ۲۰ ساعت به خواب می‌روند. کودکان بزرگ‌تر (۶ ماهه تا یک‌ساله) نزدیک به ۱۴ ساعت در روز می‌خوابند. کودکان نوپا در حدود ۱۰ الی ۱۳ ساعت می‌خوابند. پیش‌دبستانی‌ها نیز به ۱۰ الی ۱۲ ساعت خواب در طی شبانه‌روز نیازمند هستند. در این مقاله کودکت با راهنمایی‌های مورد تأیید کارشناسان درباره بهترین نکات خواب کودک آشنا خواهید شد.
مشکل بدخوابی کودک در نوزادان، نوپاها و کودکان بسیار شایع است. یکی از هر سه کودک عدم تمایل به رفتن به خواب را در خود نشان می‌دهد.
در بسیاری از خانواده‌ها، والدین انتخاب می‌کنند که با نوزادان و فرزندان کوچک خود در یک تخت خواب بخوابند. انجمن اطفال کانادا این نوع از خوابیدن را پیشنهاد نمی‌کند. برخی از والدین عنوان می‌کنند که خوابیدن با فرزندشان در یک تخت خواب می‌تواند به آن‌ها در انجام عمل در شیردهی منظم کمک کند. اما این کار یکی از عوامل بدخوابی کودک در نظر گرفته می‌شود و ممکن است خواب والدین را بر هم بزند، باعث تنش در روابط صمیمی والدین شود، یا باعث شود که کودک برای خوابیدن به والدین وابسته شود. همچنین میان خوابیدن در یک تخت و سندروم مرگ ناگهانی نوزاد ارتباط وجود دارد.
شب‌بیداری به‌عنوان یکی دیگر از انواع بدخوابی کودک زمانی رخ می‌دهد که کودک در میانه شب از خواب بیدار می‌شود و نمی‌تواند دوباره به خواب برود. در اغلب موارد کودک گریه می‌کند یا والدین خود را صدا می‌زند یا از تخت خواب بیرون می‌آید. این امری شایع است. بسیاری از والدین به فرزند خود اجازه می‌دهند تا باقی شب را در تخت خوابشان بخوابد. انجام این کار اشتباه است و والدین باید به فرزند خود قوت قلبی دوباره بدهند و او را راهی تخت خودش بکنند. به‌این‌ترتیب کودک استراتژی‌های خود تسکینی را فرامی‌گیرد.
کابوس‌ها درواقع رویا هایی هستند که با ترس و اضطراب همراه‌اند. کابوس دیدن بسیار رایج است. از هر دو کودک یکی از آن‌ها ممکن است کابوس دیدن را تجربه کند.
بختک یا ترس‌های شب با کابوس متفاوت‌اند. ترس‌های شب درواقع به وحشت افتادن کودک در طول شب است. کودک در بیشتر مواقع با ترس به جیغ کشیدن می‌پردازد اما به‌طورمعمول به یاد نمی‌آورد که چه چیزی منجر به ترس او شده است.
راه رفتن از دیگر انواع بدخوابی کودک است در در ۱۵ درصد کودکتان اتفاق می‌افتد. این موضوع بیشتر در کودکان ۴ تا ۱۲ سال رخ می‌دهد. کودکانی که در خواب راه می‌روند به‌طورمعمول بدون هدف در خانه می‌گردند. آن‌ها اغلب ناهماهنگ به نظر می‌رسند و کارهای بی‌منطق می‌کنند یا درجاهایی به‌غیراز دستشویی ادرار می‌کنند. با آویزان کردن یک زنگ در بالای در اتاق کودک و در اصلی خانه می‌توانید از خوابگردی کودکتان مطلع شوید.
به نظر می‌رسد که نوزادان یا کودکان با در آغوش گرفته شدن و تکان داده شدن راحت‌تر به خواب می‌روند. نوزادان با مکیدن سینه مادر یا پستانک راحت‌تر به خواب می‌روند. به‌این‌ترتیب می‌توان از این روش‌ها برای درمان بدخوابی کودک استفاده کرد.
کودکان به برنامه‌های معمول و روتین بسیار خوب جواب می‌دهند. بر همین اساس کودک شما هم به‌احتمال‌قوی به یک روتین ثابت برای خواب یا چرت زدن پاسخ خواهد داد. چرت زدن برای نوپاها باید حداکثر دو ساعت باشد و قبل از ساعت ۴ بعدازظهر به پایان برسد. زمان خواب کودک شما به سن و سطح انرژی آن‌ها وابسته است. برنامه معمول خواب شامل وارد زیر است:
پس از انجام این کارها شما می‌توانید کودک خود را در گهواره یا تخت خوابش بگذارید. شما می‌توانید بوسه شب‌به‌خیر را به او بدهید و اتاق را ترک کنید. حفظ یک برنامه معمول برای خواب می‌تواند به راحت‌تر به خواب رفتن کودکتان و حل مشکل بدخوابی کودک در او کمک شایانی بکند.
به گریه نوزادان و کودکان در ماه‌های اولیه زندگی‌شان پاسخ دهید. گریه کردن روشی برای اظهار یک نیاز است. البته برای کودکان شش تا هست ماهه بسیار طبیعی است که قبل از خوابیدن گریه کنند.
مشکلی ندارد که به کودک خود اجازه دهید تا قبل از خوابیدن اندکی گریه کند. بااین‌حال، اگر فرزندتان به نحوی رشد کرده است که به بودن شما در هنگام خواب عادت کرده است، می‌توانید این وابستگی را با کاهش تدریجی حضورتان در اتاق‌خوابش کم کنید.
یک رویکرد برای کاهش این وابستگی این است که کودک خود را در تخت قرار بدهید، برای چند دقیقه اتاق را ترک کنید، سپس بازگردید و صبر کنید تا کودکتان به خواب برود. هر شب برای مدت بیشتری خارج از اتاق بمانید. بعد از پنج الی هفت روز کودکتان یاد می‌گیرد که به‌تنهایی بخوابد.
زمانی که فرزندتان برنامه معمول خواب را درک کرد، می‌تواند این وضعیت را دست‌کاری کرده و به نفع خود تغییر بدهد. کودکان نوپا مهارت عجیبی در به تأخیر انداختن برنامه معمول خوابشان دارند. او از شما درخواست آب می‌کند، می‌خواهد که داستان دیگری برایش تعریف کنید یا او را نوازش کنید. والدین و مراقبان باید کودک را فوری به تخت خواب برگردانند و به او اخطار دهند که در صورت تکرار این رفتار تنبیه خواهند شد. تنبیه‌ها می‌توانند شامل عدم قصه‌گویی در شب بعدی شوند.
آیا شما هم با مشکل بدخوابی کودک خود مواجه بوده یا هستید؟ اگر تجربه یا دانشی در این زمینه دارید با به اشتراک گذاشتن آن از طریق سایت کودکت می‌توانید به والدین دیگر کمک کنید تا بهتر خواب کودک خود را کنترل و مدیریت کنند.
روابط مثبت بین والدین و فرزندان برای رشد کودکان مهم است. روابط مثبت با کودکان…
نوع تفکر شما در مورد تربیت فرزندتان، در ایجاد رابطه با آن‌ها تفاوت ایجاد می‌کند.…
دنیای دیجیتال بخش جدایی‌ناپذیر زندگی ما و فرزندان‌مان است. در یک دوره جامع آموزشی تلاش…
سلامت روان، بسیار فراتر از وجود برخی از اختلالات است. وقتی صحبت از سلامت روان…
توسعه تاب آوری یک سفر شخصی است و شما باید از دانشی که نسبت به…
کودکان تاب آور می‌توانند پس از تجربه شکست، بهبود یابند و به زندگی عادی خود…