الگوی تعلق والدینی به عادت‌های ذهنی‌ای گفته می‌شود که بر اساس آن والدین از لحاظ عاطفی پیوند عمیقی با کودک برقرار کرده‌اند و طور مشترک با کودک می‌خوابند و به محض تقاضای کودک برای غذا، به درخواست او سریع پاسخ می‌دهد. اما این مقدار وابستگی و پیوند والدین با کودک نباید با رشد فرزند رسیدن او به سن پیش‌دبستانی و شروع مراحل دبستان متوقف شود. الگوی تعلق والدینی نقش مهمی در دوران پر تلاطم نوجوانی دارد. در این دوره سعی کنید که عادت‌های ارتباطی‌تان را فرزند خود تقویت کنید؛ چون کودک تمایل دارد وقایع این دوره از زندگی‌اش را با شما در میان بگذارد. در ادامه راه‌‌هایی وجود دارد که بر اساس آن می‌توانید الگوی تعلق والدینی را در رابطه با فرزندان بزرگتر خود تقویت و کنترل کنید.
اگر فرزندتان برای مهمانی به خانه دوستش می‌رود، مطمئن شوید که در آن خانه سلاح گرمی که امنیت کودک را به خطر بیندازد، وجود ندارد. از والدین دوست کودکتان سوال کنید که آیا وسیله‌ای که خطر جانی برای کودک دارد، در خانه وجود دارد یا نه. آیا کسی در خانه حضور دارد که در مدت جشن مراقب بچه‌ها باشد. سعی کنید که دوست صمیمی و مورد علاقه کودک را در مدرسه بشناسید. تشخیص دهید که کدام یکی از دوستان کودکتان فردی مهربان، حامی، دوست‌داشتنی یا فردی غیر قابل اعتماد و مضر برای او محسوب می‌شود و ممکن است تاثیر بدی روی او داشته باشد.
در طول روز زمان معینی را برای گفت و گوی دو نفره بین خودتان و کودک قرار دهید. در هنگام خواب، در مسیر مدرسه و در وقت خوردن شام می‌تواند زمان خوبی برای صحبت باشد. ابزار‌هایی مانند تلفن همراه را کنار بگذارید. استفاده بیش از حد از ابزار‌های الکترونیکی مانند تلفن همراه تاثیر نامطلوبی روی روابط اجتماعی خواهد داشت. سعی کنید زمانی که با کودک صحبت می‌کنید، تمام توجه‌تان روی او متمرکز باشد و چک کردن ایمیل‌ها و پیام‌ها را برای دقایقی فراموش کنید.
زمانی که به حرف‌های کودک گوش می‌کنید و به او این اطمینان را می‌دهید که تمام حواستان به صحبت‌های او است، به فرد مورد اعتماد کودک تبدیل خواهید شد. در این صورت کودک می‌تواند راحت‌تر مسائل و موضوعات را با شما در میان بگذارد. این ارتباط و پذیرش در طول رشد فرزندتان بسیار ارزشمند خواهد بود و ممکن است باعث شود کودک حوادث مهم زندگی‌اش را با شما در میان بگذارد.
تحقیقات تاثیر الگوی تعلق والدینی را روی مشکلات روحی به ویژه افسردگی نوجوانان نشان داده است. کودکانی که والدین، زمان بیشتری را صرف بازی کردن با آنها گذاشته‌اند، کمتر از سایر بچه‌ها دچار مشکلاتی مانند اضطراب و افسردگی شده‌اند و دیگران آنها را به عنوان افرادی دلسوز و مهربان می‌شناسند.
تربیت کردن باید در جهت آموزش رفتار صحیح به کودک باشد. فریاد زدن، کتک زدن و تنبیه کردن کودکان روش مفیدی برای ترتیب کردن نیست. والدینی که در عین قاطعیت سعی می‌کنند همراه با عشق و محبت رفتار‌های غلط کودکان را اصلاح کنند، احساس امنیت کودک را در دو زمینه تضمین می‌کند؛ اولا به کودک می‌آموزد که مرز‌ها، قواعد و قوانینی وجود دارد که باید برای حفظ امنیت، سلامتی و ایمنی خودشان آن را رعایت کنند. دوما انتظار شما مبنی بر داشتن رفتار و انتخاب درست، به آنها در مورد عشق قوی و ثابت شما نسبت به خودشان قوت‌قلب می‌دهد.
به سادگی می‌توانید هنگام سلام و خداحافظی کردن، کودک را در آغوش بگیرید و به او بگویید که دوستش دارید. از این طریق او هر روز نسبت به عشق و علاقه واقعی شما نسبت به خودش مطمئن خواهد شد. این بخش مهمی از الگوی تعلق والدینی است.
با حمایت عاطفی از کودکت و انتخاب بهترین الگوی تعلق والدینی سعی کنید به عنوان پدر و مادر بهترین دوست فرزندان خود باشید و تجربه‌های خودتان را با ما در میان بگذارید.
روابط مثبت بین والدین و فرزندان برای رشد کودکان مهم است. روابط مثبت با کودکان…
نوع تفکر شما در مورد تربیت فرزندتان، در ایجاد رابطه با آنها تفاوت ایجاد می‌کند.…
دنیای دیجیتال بخش جدایی‌ناپذیر زندگی ما و فرزندان‌مان است. در یک دوره جامع آموزشی تلاش…
سلامت روان، بسیار فراتر از وجود برخی از اختلالات است. وقتی صحبت از سلامت روان…
توسعه تاب آوری یک سفر شخصی است و شما باید از دانشی که نسبت به…
کودکان تاب آور می‌توانند پس از تجربه شکست، بهبود یابند و به زندگی عادی خود…