کودکت را با طبیعت آشتی بده

در اوایل سال ۱۹۸۰ زیست شناسی به نام ادوارد. او. ویلسون در دانشگاه هاروارد، نظریه‌ای با نام بایوفیلیا ارائه کرد که در این نظریه بیان می‌شود، انسان‌ها به طور غریزی نسبت به محیط طبیعی خود کشش دارند. با این حال، این نظریه برای بسیاری از پدر و مادران قرن ۲۱ جای سوال دارد. چرا که کودکان آن‌ها معمولا نشستن روی صندلی و مقابل صفحه نمایش را به بازی خارج از منزل ترجیح می‌دهند.

دغدغه‌ی بین المللی در مورد گذاشتن بیش از حد وقت در محیط خانه به قدری زیاد شده که این بحران «اختلال کمبود طبیعت» نامیده شده است. نامگذاری اختلال روی این پدیده ممکن است زیاده روی باشد، اما می‌بینیم که کودکان به وضوح زمان بیشتری را در محیط خانه می‌گذرانند. این تغییر از خارج خانه به داخل خانه، تا اندازه زیادی به حضور تکنولوژی در داخل خانه مربوط می‌شود. کودکان آمریکایی به طور میانگین ۴ تا ۷ دقیقه در روز صرف بازی‌های بدون ساختار در خارج از خانه می‌کنند و حدود ۷ ساعت در روز را مقابل صفحه نمایش نشسته‌اند.

ریچارد لویی، نویسنده ی کتاب «آخرین کودک در جنگل: کودکانمان را از اختلال کمبود طبیعت نجات دهیم»، داستان مصاحبه با کودکی را روایت می‌کند که گفته است بازی در محیط خانه را بیشتر از محیط خارج از خانه دوست دارد، زیرا تمام وسایل الکتریکی در خانه لدیناست. افزایش ترس‌های وا درباره مشکلات و خطرات بازی در خارج از خانه، یک عامل بزرگ دیگر است.

همچنین، هرچقدر که حومه‌های شهر گسترش می‌یابد، طبیعت بیشتر از بین می‌رود و به نظر می‌رسد که کودکان تمایل کمی به صرف وقت در یک حیاط حصار کشیده شده دارند. لزومی ندارد از حصار حیاط همسایه بپرند یا در جنگل راه بروند. در عوض، فعالیت‌های داخل خانه آسان‌تر، امن‌تر و حتی اجتماعی‌تر (برای کودکانی که با بازی‌های ویدیویی گروهی و یا گروه‌های مجازی بزرگ شده‌اند) به نظر می‌رسند.

چرا فعالیت های خارج از خانه برای کودک ضروری است؟

تحقیقات اخیر نشان می‌دهند که فعالیت‌های خارج از خانه و گذراندن وقت در چنین محیطی، هم برای کودکان و هم برای بزرگسالان، بسیار حیاتی و حتی ضروری است. گروهی تاکید بر هر محیط خارجی دارند، تاکید عده‌ای بر ارتباط با محیط سبز مثل درخت و برگ است و معتقدند حضور در محیط خارجی باعث سلامت روان می‌شود. اکثر پژوهش‌ها نشان داده کودکانی که در محیط خارجی بازی می‌کنند، نسبت به کودکانی که اکثر وقت خود را در خانه هستند، باهوش‌تر، شادتر، با دقت‌تر و دارای اضطراب کمتری هستند. برای همین می‌توان لند آرت را به عنوان عاملی جذاب و خوشایند برای کودکان در نظر گرفت تا آن‌ها را به بیرون از خانه ببریم. اگرچه چگونگی تغییر در عملکرد شناختی و بهبود روحیه روشن نیست، اما مطالبی در مورد اینکه چرا طبیعت برای ذهن بچه‌ها مناسب است را در ادامه می‌خوانیم.

افزایش اعتماد به نفس

روشی که کودکان در طبیعت بازی می‌کنند، ساختار بسیار کمتری نسبت به اکثر بازی‌های خانگی دارد. روش‌های متععدی برای تعامل با محیط خارجی از حیاط به پارک و به جنگل و دریاچه و کوه وجود دارد و به کودک اجازه می‌دهد که نوع فعالیتش را انتخاب کند و حس کند که برای کنترل اعمال خود قدرت دارد.

افزایش خلاقیت و رشد خیال پردازی

همچنین  بازی در سبک بدون ساختار، به کودکان اجازه می‌دهد تا خیلی معنادار با محیط اطراف خود تعامل داشته باشند. آزادانه‌تر فکر کنند، فعالیت‌های منحصر به فرد خود را طراحی کنند و با دنیا به روش‌های خلاقانه‌تری مواجه شوند.

آموزش مسئولیت‌پذیری

اگر با موجودات زنده بدرفتاری شود یا به درستی از آن‌ها نگهداری نشود، می‌میرند. کودکان با قبول کردن مسئولیت مراقبت از موجودات زنده در طبیعت یاد می‌گیرند که اگر فراموش کنند به گیاهی آب دهند یا یک گل را از ریشه درآورند، چه اتفاقی می‌افتد.

تنوع محرک‌های محیطی

ممکن است به نظر برسد که طبیعت برانگیختگی کمتری نسبت به بازی‌های ویدئویی خشن پسر شما دارد، اما در واقع، حس‌های بیشتری را فعال می‌کند. شما در طبیعت می‌توانید ببینید، بشنوید، بو کنید و محیط خارجی را لمس کنید.

تحرک کودکان

اکثر روش‌های تعامل با طبیعت، تحرک بیشتری نسبت به نشستن روی مبل دارد. لازم نیست که کودک شما حتما به تیم فوتبال ملحق شود یا تا پارک دوچرخه سواری کند؛ حتی یک قدم زدن هم فعالیت است. این فعالیت ها نه فقط فواید جسمانی دارد، بلکه حتی باعث افزایش تمرکز هم می‌شود؛ که به طور خاص برای کودکان دارای اختلال بیش فعالی مفید است.

به تفکر وا داشتن

طبیعت یک حس منحصر به فرد شکفت‌انگیز برای کودکان ایجاد می‌کند که هیچ محیط دیگری این کار را نمی‌کند. پدیده‌هایی که هر روز به طور طبیعی در حیاط‌ها و پارک‌ها به وجود می‌آید باعث می‌شود که سوالاتی برای کودکان در مورد زمین و زندگی ایجاد شود.

کاهش استرس و خستگی

بر اساس نظریه بازگردانی توجه، محیط‌های شهری توجه مستقیم ما را بر می‌انگیزند و ما را مجبور می‌کند که حواسمان را متمرکز کنیم و مغزمان خسته می‌شود. اما در محیط‌های طبیعی، نوعی از توجه بدون تلاش را تجربه می‌کنیم که به آن سرمستی می‌گویند و باعث ایجاد نشاط می‌شود و خسته‌کننده نیست.

بنابراین اگرچه گذران وقت مقابل صفحه نمایش، انتخابی آسان‌تر و رایج‌تر است، اما در نظر گرفتن زمانی برای بازی‌های خارج از خانه برای همه اعضای خانواده ضروری است.

شما چقدر با فرزندتان به طبیعت می‌روید؟ زمانی که در محیط‌های طبیعی هستید، چه تفاوتی در حال خودتان و فرزندتان احساس می‌کنید؟

این مقاله توسط خانم لیلا ذوالقدرنیا، درمانگر کودک و نوجوان از سایتی که در منبع مقاله گذاشته شده ترجمه شده است.