برای پذیرش اوتیسم و افراد اوتیستیک و همچنین شناخت هر چه بهتر این اختلال، باید سطح آگاهی عمومی درباره اوتیسم افزایش پیدا کند. شیوه رفتار با این افراد دانش و آگاهی می‌طلبد. آگاهی و دانشی که پذیرش این افراد در اجتماع را ساده‌تر می‌کند. پس برای پذیرش اوتیسم، بهتر است چند گام اساسی را بشناسید و به کار بگیرید.
اوتیسم نوع و شکلی متنوع از کارکرد متفاوت اعصاب در آدمی است و نباید آن را به یک بیماری تعبیر کرد. در واقع اگر چه از آن به عنوان اختلال عصبی یا بیماری یاد می‌شود، اما هنوز پایه و اساسی علمی برای تعریف دقیق آن به عنوان بیماری به دست نیامده است. به همین خاطر برچسب‌های مختلفی مانند روانی، بیمار روانی و… به افراد اوتیستیک، تنها باعث آزار بیشتر خانواده‌ها، شرم و انزوای این افراد می‌شود.
شاید بشود به اوتیسم هم به چشم سایر نقیصه‌ها نگاه کرد. مثلا افراد نابینا و ناشنوا هم دارای مشکلاتی هستند و از خدمات ویژه‌ای بهره‌مند می‌شوند. افراد مبتلا به اوتیسم هم باید مانند افراد نامبرده پذیرفته شوند و خدمات مناسب و لازم برای خود را دریافت کنند. در واقع باید به اوتیسم و مبتلایان آن حق حضور و ورود به جامعه را داد و به عنوان افرادی که نیاز به کمک بیشتری نسبت به افراد عادی دارند، به آنها نگاه کرد.
ادبیاتی که درباره افراد اوتیستیک به کار گرفته می‌شود، تاثیر زیادی در پذیرش اوتیسم و این افراد در جامعه، خانواده و حتی ادراک آنها از خودشان دارد. این ادبیات در رفتار با آنها هم اثرگذار است. نباید به این افراد به چشم بیمار نگاه کرد، بلکه در برخورد با آنها باید رویکرد متفاوتی داشت. یعنی باید پذیرفت که این افراد از سایرین متفاوت هستند و موجوداتی عجیب و غریب از سیاره‌ای دیگر نیستند. افراد مبتلا به اوتیسم هم مانند هر اقلیت دیگری در اجتماع، حق یک زندگی آسوده و البته حق پذیرفته شدن دارند. در واقع برخوردی که با این افراد می‌شود، باید مانند برخورد با سایر اقلیت‌ها باشد. مثلا افراد رنگین پوست در دسته اقلیت‌های برخی جوامع قرار می‌گیرند. رنگین بودن پوست آنها نقص و ایراد نیست، آنها فقط متفاوت هستند. این دیدگاه درباره افراد اوتیستیک هم صادق است. آنها فقط متفاوت هستند و در جامعه باید به تفاوت‌ها احترام گذاشته شود.
استفاده از واژه عادی و طبیعی برای ارزیابی افراد بسیار بیهوده است. در واقع عادی بودن معیاری نیست که بتوان آن را به کمک عواملی مانند سلامت جسم، حال و احوال یا ویژگی‌های شخصی محک زد.
در برخورد با افراد مبتلا به اوتیسم هم سعی کنید با واژه عادی و طبیعی خداحافظی کنید. در واقع کمک به افراد اوتیستیک باید به به گونه‌ای باشد که راحت‌تر بتوانند با موقعیت‌های مختلف کنار بیایند و راه رشد و پیشرفت‌شان در موضوعات و امورات مختلف ساده‌تر و سریع‌تر بشود. هدف مربیان، متخصصان و والدین نباید این باشد که کودک اوتیستیک تمام ویژگی‌هایی که با آن متولد شده را ترک کند و مانند اکثریت کودکان رفتار کند. بلکه هدف باید این باشد که این کودکان با تمام ویژگی‌های شخصیتی و ذاتی خود در مسیرهای درست گام بردارند و رشد و پیشرفتی متناسب با شرایط خود پیش بگیرند.
مبتلایان به اوتیسم باید از حقوقی برابر با سایرین برخوردار باشند و تحت حمایت جامعه قرار بگیرند. سازمان‌ها و افراد حقیقی و حقوقی باید به این اقلیت‌ها احترام بگذارند و حق هیچ‌گونه بی‌احترامی و توهین به این افراد وجود ندارد. ضمن اینکه سنجش وضعیت جنین برای آگاهی از ابتلا به اوتیسم و سقط آن هم باید غیرقانونی و غیرانسانی اعلام بشود.
بیشتر والدینِ کودکان اوتیستیک از بابت آینده و امنیت فرزند خود نگران هستند. این والدین مدام از این موضوع می‌هراسند که فرزندشان در صورت فاصله داشتن با افراد عادی، قادر به زندگی سالم و امن نخواهند بود. در جوامعی که نابرابری و ظلم بیداد می‌کند زندگی راحت برای افراد عادی به زعم عام هم چندان فراهم نیست. پس به جای فشار وارد کردن به کودکان و افراد مبتلا به اوتیسم و نگرانی بابت آینده آنها نیاز به نوعی همت عمومی برای مقابله با نابرابری‌های مختلف اقتصادی و… در تمام جوامع است. با این رویکرد می‌توان جهانی ساخت بر پایه‌های صلح و عدالت که در آن تمام افراد و همه اقلیت‌ها با آرامش زندگی می‌کنند.
آیا شما تا به حال با یک فرد اوتیستیک در ارتباط بوده‌اید؟ به نظر شما ما چه کار دیگری برای پذیرش اوتیسم و ایجاد جامعه‌ای صمیمی و دوستانه برای این افراد می‌توانیم انجام بدهیم؟ شاید به اشتراک گذاشتن تجربیات در این زمینه، اولین گام برای پذیرش اوتیسم در جامعه باشد. می‌توانید نظرات و تجربیات خود را از طریق وبسایت کودکت با دیگران به اشتراک بگذارید.
روابط مثبت بین والدین و فرزندان برای رشد کودکان مهم است. روابط مثبت با کودکان…
نوع تفکر شما در مورد تربیت فرزندتان، در ایجاد رابطه با آنها تفاوت ایجاد می‌کند.…
دنیای دیجیتال بخش جدایی‌ناپذیر زندگی ما و فرزندان‌مان است. در یک دوره جامع آموزشی تلاش…
سلامت روان، بسیار فراتر از وجود برخی از اختلالات است. وقتی صحبت از سلامت روان…
توسعه تاب آوری یک سفر شخصی است و شما باید از دانشی که نسبت به…
کودکان تاب آور می‌توانند پس از تجربه شکست، بهبود یابند و به زندگی عادی خود…